Deze maand staat Jaap Groeneveld met zijn bolides in magazine Auto Motor Klassiek. Hij is gek op het merk Glas. In zijn ruime werkplaats staan ze broederlijk bijeen, een Coupe en een Cabrio. Groeneveld is al jarenlang gek op dit Duitse merk. “Ik heb al jarenlang in een Glas gereden. In 1969 kocht ik mijn eerste, de 1204. Daarna heb ik er meer gehad. Glas was voor mij een kick. De motors zijn snel. Dat was toen, maar dat zijn ze nu nog steeds. Destijds kon de BMW 1802 hem niet bijhouden. In die tijd reden criminelen met de Glas, de politie kon ze niet bijhouden.”

Aan de Amsterdamse grachten heb ik heel mijn hart voor altijd verpand… Zodra Wim Sonnevelds klanken uit de radio zwieren, dwalen je gedachten af naar de hoofdstad van Nederland. De grachtengordel badend in ’t avondlicht of omzoomd met een tulpenzee. Maar he, onze Noordelijke grachten verdienen minstens zo’n mooi eerbetoon. Helemaal door jou gemaakt. Ga je mee de stad in? Deze maand staat in magazine Noorderland het stappenplan om met grachtenpandjes aan de slag te gaan.

Vorig jaar ben ik met Petra Beltman naar de oevers van de IJssel afgereisd. Zij komt daar vaker, voorzien van schop en emmer. Ze vindt hier de basis voor haar Sallands aardewerk. Na de fotoreportage had ze er nog geen genoeg van en schepte ze nog even op bij een meertje tussen de akkers. Deze maand staat de door mij gemaakte fotoreportage in het magazine Landleven.

Uit de Sallandse klei getrokken
“De trend van streekeigen producten houdt niet op bij melk en brood. Petra Beltman ziet de charme van aardewerk uit eigen grond, letterlijk. Langs de oevers van de IJssel en de Waal hoeft zij maar een schop in de grond te steken voor de beste kwaliteit klei voor het draaien van kopjes, borden en bierpullen; aardewerk met de voor de rivierklei zo kenmerkende kleur.”

Renault heeft prachtige auto’s gemaakt. De Dauphine, de Fregate, het viertje, de 4cv, de 17 en de 8 zijn mijn favorieten. Met deze laatste – en dan door Gordini onder handen genomen – mocht ik vorige maand meerijden. Ook de uitgever van magazine Auto Motor Klassiek is blijkbaar gek op deze 8. De foto staat zelfs op de voorpagina van het magazine.

Een passie voor Renault is de titel van het artikel vier pagina’s telt. “Wim Munsterhuis heeft passie voor Renault. Hij heeft een vijf cabriolet, een Floride en na de aankoop van zijn Acht uit Amerika wordt het nu echt een leuke verzameling. Maar rijden met de sportieve Acht met Gordini als achternaam is natuurlijk het leukste. Met gemak zoemt het motortje naar hoge snelheden. “Het is dan ook een wolf in schaapskleren”, weet Munsterhuis. Maar er was nog wel wat werk aan om die wolf in de benen te krijgen.”

Vanaf volgende week ligt het magazine in de winkel.

Vorige maand was ik op bezoek bij sjezenrestaurateur Jaap Veenstra uit Kollum. Zijn werkplaats staat vol met de stokoude schatten uit Friesland. Deze maand staat de reportage in het magazine Noorderland.

Kijk, we kennen natuurlijk de Elfstedentocht, skûtsjesilen, fierljeppen en sûkerbôle. Maar zodra een authentieke Friese sjees uit de schuur wordt gehaald, begint ’t hart van menig Fries sneller te kloppen. Statig, op hoge wielen, met die gouden details. Ervoor glanzende zwarte paarden met wapperende manen. Alsof ze zo uit een sprookjesboek rijden, zo mooi. Jaap Veenstra kent alle sprookjes. Hij restaureert én bouwt sjezen en arrensleden op ambachtelijke wijze; wij zochten hem op.

Het licht voor foto’s is al bijna perfect in zijn werkplaats. Stoffige doeken liggen over het oude hout, dan lang geleden is bewerkt. Het gereedschap aan de muur heeft gekke vormen, alleen een vakman wet wat hij ermee kan doen. De sjees die naar buiten is geduwd wordt het onderwerp. Het rode fluweel weerkaatst het zonlicht. Deze sjees is nog niet helemaal gerestaureerd.Om nog meer moois te zien, ben ik daarna nog even naar het Concours Hippique in Drogeham geweest. Zo komt de sprookjeswereld van bouwer Jaap Veenstra echt tot leven.

Jaap is gek op deze oude schuurvondsten en doet daarom een oproep in het magazine. “Mocht er bij jou of bij je vader, oma, broer of tante nog een oude arrenslee onder ’t stof staan, denk dan even aan Jaap. Soms weten mensen zelf niet eens wat voor een prachtige slee met belletjes verstopt zit onder de ouderdom. Of ze gooien een slee zomaar weg, terwijl ik de materialen nog heel goed kan gebruiken.” Kijk op www.friesesjees.nl voor meer informatie en contactgegevens van Jaap.

Vorige week kreeg ik de tip om eens te gaan buurten bij een man die moeite heeft met de huidige maatschappij waarin te veel wordt weggegooid. Respectloos vind hij dat. Al op de oprit blijkt hij wel heel erg veel waardering te hebben voor oud en vergaan. Als ik beloof zijn naam en adres niet bekend te maken, dan mag ik verder kijken.

Er staan trekkers, er ligt gereedschap en er zwerven brommers rond. Onder het dak van een ingestorte schuur liggen volgens de man op leeftijd nog veel fietsen.  Tenminste, als de roest er niet mee aan de gang is gegaan. Zijn wagenpark staat buiten geparkeerd, maar zal nooit meer zonder brokken kunnen worden verplaatst. Hij neemt me mee naar de achterkant van een schuur die propvol gevuld is met van alles.

Hij heeft blijkbaar nog meer auto’s letterlijk versleten. Voor zijn huis staan veel Opels en andere produkten van General Motors, achter deze schuur staan nog meer van die Duitse vierwielers. Het meest in het oog springt de C-Kadett. Die is – laten we zeggen – dertig jaar geleden hier bijgezet, achter de schuur. Een zaadje onder de bumper zag licht en de kans om te groeien en vond zijn weg naar boven. Tussen de carrosserie en de bumper ging de boom in de lengte. Na een paar jaar begon de innige band met de Kadett te wringen en inmiddels is er een krachtstrijd gaande. Gezien het vochtige klimaat achter de schuur zal de boom gaan winnen en wordt ook deze Opel weer teruggegeven aan de natuur, gok ik.

Het was vanmorgen een beetje mistig en dat is mooi in het bos. Daarom pakte ik mijn camera en ging op zoek naar een mooi decor. Plotseling hoorde ik geritsel in de struiken. Ga ik dit keer een ree op de foto zetten?

Als een boom blijf ik staan. Doodstil, ik durf amper te ademen. Het geritsel in de struiken komt dichterbij en uit het niets komt eerst het mannetje tevoorschijn. Hij is herkenbaar aan zijn donkere kleur. Even later komt het wijfje tevoorschijn. Met haar dunne witte vachtje is ze duidelijk nog niet toe aan de winter. Ik pak voorzichtig mijn camera. Gelukkig staat de wind de goede kant op. Ze horen en ruiken me niet. De eerste foto is gemaakt met de telelens. Het vrouwtje loopt zachtjes om het mannetje heen. Is het een koppeltje?

Klik, klik. Dat worden mooie opnames. Maar het is nog niet klaar. Want opeens komt er een jong uit de struiken. Het is dus een koppeltje en ze hebben ook al gepaard. Wow! Ik schat in dat het jong – volgens mij een mannetje – een paar jaar oud is. Hij is ook niet mager, dat komt waarschijnlijk door de warme winters van de afgelopen jaren. De ouders aaien hem over zijn koppie, als blijk dat hij erbij hoort. Het kleintje kijkt even omhoog voordat hij weer verder wroet in de grond achter de struiken.

Even lijkt het alsof ze gaan paren, ze staan heel dicht tegen elkaar aan. Maar plotseling merken ze dat ik er ben. Eerste rent het mannetje weg en laat het vrouwtje achter. Daarna komt hij terug. De pootjes van het vrouwtje zijn vreemd gevormd. Aan de onderzijde loopt de hiel uit op een scherpe punt en dat loopt niet gemakkelijk. Het mannetje pakt het vrouwtje op en loopt daarna rustig weg, niet tonend dat hij bang is. Dat wordt de laatste foto voorlopig. Het is duidelijk dat ik op zijn terrein stond.

Wow, wat een leuk koppeltje was dat. Misschien zie ik ze nog wel een keer in het bos en kan ik dan nog dichterbij komen. Dat levert vast hele mooie foto’s op.

Voor het eerst sinds jaren zijn we weer eens op vakantie geweest in Nederland. Op vier plekken en in verschillende tenten van Rent-a-Tent.

Spatzieren
De eerste stop is in camping De Gulperberg in het Limburgse Gulpen. Hier hebben de tenten van Rent-a-Tent een toplocatie. Vanaf de kampeerplek heb je uitzicht over het glooiende landschap van Zuid-Limburg. Ga vooral ook even spatzieren in het grote zwembad in het dal, met wildwaterbaan en ander nat vertier.

Olifantenkeutel
De tweede stop is op camping De Beekse Bergen. De tenten staan in het bos. Een bootje met Afrikaanse look brengt de kampeerder naar het speelland en het safaripark. Je kunt ook het treintje nemen of met de eigen heilige koe het safaripark oprijden. Pas wel op voor de giraffes die zich tussen de auto’s door een weg banen. Met de scherpe tong wordt de lak opgeschuurd. Veiliger voor de eigen auto is een rit in een oude stadsbus. De chauffeur vertelt onderweg honderduit over de verschillen tussen mens en aap, het park, de dieren en hun uitwerpselen. Een olifantenkeutel wordt door hem aan de passagiers gegeven. Het klinkt een beetje aapachtig als hij zegt: “Ik geef nu een olifantenkeutel door. Degene die dit te vies vindt om vast te houden, die geeft de keutel maar door aan de volgende.”

Woeste zoute water
De laatste twee stops zijn aan de kust. De eerste is aan de Zeeuwse kust en de tweede is in Noord-Holland. Een bungalowtent, Grand Lodge tent en een Camel tent van Rent-a-Tent. Vooral camping Noorder Sandt is leuk, omdat deze net achter de duinen ligt. Na nog geen kilometer vanaf de camping sta je met je voeten in het woeste zoute water. Voor een inwoner van het oost’n van het land blijft dat toch altijd bijzonder.

Afgelopen zaterdag is de nieuwe plek geopend waar bijen hun honing kunnen maken. Veel bezoekers kwamen als bijen naar de honing naar de Koppeltuin. Burgemeester Peter Snijders maakt – voordat hij de openingshandeling verricht – nog snel een vergelijking. Want het ijverige bijenvolk bij De Koppel en de hardwerkende ambtenaren in het gele gemeentehuis hebben toch wel enige gelijkenis volgens hem. Wanneer hij dat zegt is het even stil.

Chagrijnige bijen
De burgemeester mag zijn handen uit de mouwen steken door de openingshandeling verrichten. Even aan een touwtje te trekken is zijn taak. Met een ruk naar links gaat de kast open en zoem zoem, de bijen starten hun vliegreis. Tijdens het openen word ik op mijn schouders getikt door een imker. Hij fluistert in mijn oren. “Ik hoop dat het goed gaat. De bijenkast is een paar dagen geleden omgegooid door vandalen. De bijen kunnen dus best chagrijnig zijn.” Maar gelukkig. De burgemeester komt ongeschonden uit deze officiele handeling. Als bedankje krijgen alle bezoekers deze ochtend een pot zomerhoning mee naar huis. Made in Vechtdal.

Bijenstal De Koppel moet jonge aanwas trekken. Dagblad De Stentor, Vechtdal. 11 juni 2016

Deze week heb ik aan tafel gezeten bij twee mannen die gek zijn op de Sharknose, de auto met de neus van een haai. Deze grote liefde is overigens het meest bekend onder de naam BMW 5 -serie.Voordat deze auto uit Beieren op de foto kon worden gezet, moest eerst worden gestopt voor een Volkswagen met stopteken.

Emotioneel
Jaren hebben ze eraan gewerkt en met trots kunnen ze zeggen dat het werk zo goed als af is. Aan tafel hebben ze hun verhaal verteld over hun belevenissen. Technisch, maar ook ook emotioneel. Want als je jaren werkt aan de 5, dan krijg je vanzelf een hechte band met de Duitse degelijkheid op wielen.

Blanke man
Donker en duister. Het weer werkte in het begin van de avond niet mee. Maar aan het eind van het gesprek, kwam er licht in de duisternis. Met de 5 voorop en een 3 erachteraan, op naar de fotolocatie. Voor een agente was dit te verdacht om te laten lopen, zelfs als er een blanke man achter het stuur zit. Aanhouden, rijbewijs, fijne dag nog.

Magazine
Het werd een super moment, met perfect avondlicht. Op een gave oude fabriekslocatie. En daarna actie, een rijdende 5 fotograferen vanuit de 3. Meer weten? Over een paar maanden staat het in het magazine Auto Motor Klassiek.

De rook stijgt omhoog. Het paard Genève Garienke P. wordt onder handen genomen door hoefsmid Peter Bos. Ik maakte er  foto’s van.

Achterste benen
Eerst uit de weide halen, dan het edele dier rustig laten worden en daarna alle voetjes van de vloer. Het dier is gelukkig rustig, weet Bos. Al was het voor de foto natuurlijk wel leuk geweest als hij op zijn achterste benen ging staan.

Magazine
Na de vier voeten heeft de hoefsmid de klus geklaard en zijn de ijzers eronder. Ik had er meer voor nodig. De 300 foto’s moeten de basis leggen voor het verhaal in magazine Noorderland.

Tijd voor een nieuwe site

Na zeven jaar was het tijd voor een nieuwe website. Eentje die is gelinkt aan social media. En niet te vergeten: waar de foto’s en reportages goed tot hun recht komen.

Compositie

Dagenlang ben ik bezig geweest met het opscharrelen van reportages en foto’s die gedeeld kunnen worden. Maar een pdfje moet eerst worden omgezet naar een jpeg. En staande foto’s moeten aan elkaar worden gezet, zodat alle beelden op de site hetzelfde formaat hebben. Zo blijft de compositie behouden. Dat is een gigantische klus, maar het is ook de moeite waard.

Eervolle plek

Het waren dagen vol herinneringen en zelfreflectie. Oja, daar ben ik ook nog geweest. En die foto mag natuurlijk ook niet ontbreken. Maar ook andere gedachten kwamen naar boven borrelen. De foto die ik jaren geleden zo prachtig vond, haalt nu niet meer de eervolle plek op www.maxdekrijger.nl En sommige artikelen zijn ingehaald door de tijd. De kijk op beeld en nieuwswaarde ontwikkelt zich.

Belofte

Ik beloof mezelf dat er regelmatig nieuwe reportages en foto’s op komen te staan. En nieuwe blogs schrijven is ook de belofte. Eens kijken of dat gaat lukken.